1
พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า ในเวลานั้น กระดูกของบรรดากษัตริย์แห่งยูดาห์ ของผู้นำ ของปุโรหิต ของผู้เผยคำกล่าว และของบรรดาผู้อยู่อาศัยของเยรูซาเล็ม จะถูกนำออกมาจากถ้ำของพวกเขา
2และจะถูกโยนในที่แจ้งใต้แสงอาทิตย์ แสงจันทร์ และดวงดาวทั้งหลายในท้องฟ้าซึ่งพวกเขารักและได้นมัสการ ซึ่งพวกเขาได้ติดตาม แสวงหาและนมัสการ และจะไม่มีใครเก็บหรือฝังกระดูกพวกนั้น แต่จะเป็นอย่างอุจจาระบนพื้นดิน
3พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาประกาศว่า ทุกคนในตระกูลที่ชั่วร้ายนี้ยังมีชีวิตเหลืออยู่ ซึ่งอาศัยอยู่ในทุกแห่งที่เราได้ไล่ให้ออกไป อยากจะตายมากกว่ามีชีวิตอยู่อีก”
บาปและโทษ
4
พระผู้เป็นเจ้ากล่าวดังนี้ “เจ้าจงพูดกับพวกเขาว่า
เมื่อคนล้มลง เขาไม่ลุกขึ้นอีกหรือ
ถ้าผู้ใดหันจากไป เขาจะไม่กลับมาหรือ
5แล้วทำไมประชาชนพวกนี้
จึงหันเหไปอย่างไม่กลับมา
พวกเขายึดอยู่ในความลวงหลอก
และไม่ยอมหันกลับมา
6เราได้ใส่ใจและฟัง
แต่พวกเขาไม่ได้พูดให้ถูกต้อง
ไม่มีใครสักคนที่สารภาพความชั่วร้ายของตนว่า
‘ข้าพเจ้าทำอะไรผิดหรือ’
ทุกคนต่างก็เดินไปตามวิถีทางของตน
เหมือนม้าที่รีบรุดเข้าต่อสู้
7แม้แต่นกกระสาในอากาศ
ก็ยังรู้จักวาระของมัน
และนกเขา นกนางแอ่น และนกกระเรียน
ก็รอจังหวะการมาของมัน
แต่ชนชาติของเราไม่รู้จัก
คำบัญชาของพระผู้เป็นเจ้า
8พวกเจ้าพูดได้อย่างไรว่า ‘พวกเราเรืองปัญญา
และกฎบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้าอยู่กับพวกเรา’
แต่ดูเถิด บรรดาผู้คัดลอกข้อความร่างกฎที่จอมปลอม
เพื่อให้เป็นสิ่งเท็จ
9พวกเรืองปัญญานั้นจะรับความอับอาย
พวกเขาจะตกใจกลัวและติดกับดัก
ดูเถิด พวกเขาไม่ยอมรับคำกล่าวของพระผู้เป็นเจ้า
ฉะนั้นพวกเขามีสติปัญญาอย่างไร
10ฉะนั้นเราจะมอบภรรยาของพวกเขาให้แก่คนอื่น
และให้ไร่นาของพวกเขาแก่บรรดาผู้มาแทนที่เขา
เพราะนับตั้งแต่ผู้ด้อยสุดจนถึงผู้มีอำนาจมากที่สุด
ทุกคนโลภเพราะหวังผลประโยชน์ของตนเอง
และนับตั้งแต่ผู้เผยคำกล่าวจนถึงปุโรหิต
ทุกคนไม่ซื่อสัตย์
11พวกเขาทำราวกับว่า ปัญหาของบุตรหญิงของชนชาติเราไม่ร้ายแรง
จึงได้พูดว่า ‘มีสันติสุข มีสันติสุข’
ทั้งๆ ที่ไม่มีสันติสุข
12พวกเขารู้สึกอับอายเมื่อเขาประพฤติสิ่งที่น่าชังหรือ
ไม่เลย พวกเขาไม่รู้สึกอับอาย
แม้แต่สีหน้าก็ยังไม่แสดงความอับอาย
ฉะนั้น พวกเขาจะพินาศร่วมกับคนเหล่านั้นที่พินาศ
เมื่อเราทำโทษพวกเขา พวกเขาก็จะถึงจุดจบ”
พระผู้เป็นเจ้ากล่าวดังนั้น
13
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนี้ว่า
“เมื่อเราจะรวบรวมพวกเขาดั่งเก็บผลองุ่น
เราจะไม่พบองุ่นที่เถา
และไม่มีลูกมะเดื่อบนต้นมะเดื่อ
แม้แต่ใบก็เหี่ยวเฉา
และสิ่งที่เรามอบให้แก่พวกเขา
ก็จะถูกริบไปจากพวกเขา”
14แล้วพวกเราจะนั่งเฉยอยู่ทำไม
เรามารวมพวกกัน
เราไปยังเมืองที่คุ้มกันไว้อย่างแข็งแกร่งกันเถิด
และไปตายกันที่นั่นเสียเลย
เพราะพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราลงโทษให้พวกเราตาย
และได้ให้น้ำเป็นพิษแก่เราดื่ม
เพราะพวกเราทำบาปต่อพระผู้เป็นเจ้า
15พวกเรามองหาสันติสุข
แต่ไม่เห็นว่ามีอะไรดี
เราหวังว่าจะหายจากโรคภัย
แต่ดูเถิด มีสิ่งที่ทำให้ต้องกลัว
16“เสียงม้าร้องดังไปถึงเมืองดาน
ทั้งแผ่นดินสั่นสะเทือน
เมื่อม้าตัวผู้สำหรับทำพันธุ์ส่งเสียงร้อง
มันมาเหยียบย่ำแผ่นดินจนทุกสิ่งเสียหายยับเยิน
ทั้งตัวเมืองและผู้อยู่อาศัยด้วย
17ดูเถิด เรากำลังให้งูมาอยู่ในหมู่พวกเจ้า
งูพิษที่ไม่สามารถถูกร่ายมนต์ได้
และพวกมันจะกัดพวกเจ้า”
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
เยเรมีย์ระทมใจเพราะชนชาติของตน
18ความยินดีของข้าพเจ้าหมดสิ้นไป
ข้าพเจ้าระทมใจ
19ดูเถิด เสียงร้องของบุตรหญิงของประชาชนของข้าพเจ้า
มาจากทุกแห่งหนของแผ่นดินว่า
“พระผู้เป็นเจ้าไม่อยู่ในศิโยนหรือ
กษัตริย์ไม่อยู่ในนั้นหรือ”
“ทำไมพวกเขาจึงยั่วโทสะเราด้วยรูปเคารพสลัก
และด้วยรูปเคารพต่างชาติซึ่งไร้ค่า”
20“ฤดูเก็บเกี่ยวผ่านไปแล้ว
หมดฤดูร้อนแล้ว
และพวกเรายังไม่รอดเลย”
21ใจของบุตรหญิงของประชาชนของข้าพเจ้าแตกสลาย ใจข้าพเจ้าก็แตกสลาย
ข้าพเจ้าเศร้าโศกและท้อใจเป็นที่สุด
22ไม่มียาทาแผลในกิเลอาดหรือ
ไม่มีแพทย์ที่นั่นหรือ
แล้วทำไมสุขภาพของบุตรหญิง
ของประชาชนของข้าพเจ้าไม่ดีดังเดิมเล่า
New Thai Version Foundation
