ซึ่ง​เต็ม​ด้วย​ความ​มดเท็จ​และ​การ​ปล้น​สะดม

ผู้​คน​ตก​เป็น​เหยื่อ​ไม่​จบ​สิ้น

เสียง​ล้อ​รถ​ศึก​เคลื่อน​กระทบ​กัน

ม้า​ควบ

และ​รถ​ศึก​เขย่า​โครมคราม

ดาบ​วาววับ

และ​หอก​ประกาย​วูบวาบ

คน​ถูก​ฆ่า​ตาย​มากมาย

ศพ​กอง​เป็น​พะเนิน

ร่าง​คน​เกลื่อนกลาด

ผู้​คน​สะดุด​ร่าง​คน​ตาย

ความ​งาม​สง่า​และ​เสน่ห์​ที่​อันตราย​ถึง​ชีวิต

นาง​ทำ​ให้​บรรดา​ประชา​ชาติ​ลุ่มหลง

และ​พวก​เขา​ตก​เป็น​ทาส​ของ​นาง

“ดู​เถิด เรา​คัดค้าน​เจ้า

และ​เรา​จะ​ยก​กระโปรง​ของ​เจ้า​ปิด​หน้า​เจ้า​เสีย

เรา​จะ​ให้​บรรดา​ประชา​ชาติ​ดู​ความ​เปลือย​เปล่า​ของ​เจ้า

อาณาจักร​เหล่า​นั้น​จะ​เห็น​ความ​อับอาย​ของ​เจ้า

และ​จะ​กระทำ​ต่อ​เจ้า​ด้วย​การ​ดูหมิ่น

และ​เจ้า​จะ​ตก​เป็น​เป้า​สายตา​ของ​ผู้​คน

‘นีนะเวห์​เป็น​ที่​รกร้าง ใคร​จะ​แสดง​ความ​เห็นใจ​นาง’

เรา​จะ​หา​บรรดา​ผู้​ปลอบ​ประโลม​เจ้า​ได้​จาก​ที่​ไหน”

ซึ่ง​ตั้ง​อยู่​บน​ฝั่ง​แม่น้ำ​ไนล์​หรือ

เธเบส​มี​น้ำ​ล้อม​รอบ

มี​ทะเล​เป็น​พลัง​คุ้มกัน

มี​น้ำ​เป็น​เหมือน​กำแพง

พูต​และ​ลิเบีย​เป็น​สัมพันธมิตร​ของ​เธเบส

และ​ถูก​จับ​ไป​เป็น​เชลย​ศึก

บรรดา​เด็ก​ทารก​ถูก​เหวี่ยง​กระดูก​หัก​ตาย

ตาม​ถนน​ทุก​แห่ง

นาง​จับ​ฉลาก​เป็น​การ​ตัดสิน​เลือก​บรรดา​ผู้​มี​เกียรติ

และ​ผู้​นำ​ทุก​คน​ถูก​ล่าม​โซ่

เจ้า​จะ​ต้อง​ไป​หลบ​ซ่อน​ตัว

และ​หา​ที่​พักพิง​จาก​ศัตรู

ที่​มี​ผล​สุก​รุ่น​แรก

ถ้าหาก​ต้น​ถูก​เขย่า

ผล​ก็​จะ​ร่วง​หล่น​เข้า​ปาก​ของ​ผู้​กิน

เป็น​ผู้​หญิง​ทั้ง​หมด

ประตู​เมือง​ใน​แผ่นดิน​ของ​เจ้า

เปิด​กว้าง​ให้​ศัตรู

ไฟ​เผาผลาญ​ลูก​กรง​ของ​เจ้า

คุ้มกัน​ป้อม​ปราการ​ของ​เจ้า​ให้​แข็ง​แกร่ง

เตรียม​ดิน​เหนียว​ทำ​อิฐ

และ​ผสม​ปูนสอ

ดาบ​จะ​ห้ำหั่น​เจ้า

และ​เจ้า​จะ​ถูก​กลืน​กิน​อย่าง​ที่​ตั๊กแตน​กิน

จง​ทวี​คน​อย่าง​ตั๊กแตน

ทวี​คน​อย่าง​ตั๊กแตน​ใหญ่

จน​มี​จำนวน​มาก​กว่า​ดวง​ดาว​บน​ท้อง​ฟ้า

แต่​พวก​เขา​กัด​กิน​แผ่นดิน​จน​หมด​เกลี้ยง

และ​บิน​หนี​ไป​อย่าง​ตั๊กแตน

และ​ผู้​สูงศักดิ์​ของ​เจ้า​เป็น​เหมือน​ฝูง​ตั๊กแตน​เล็ก​ที่​ปักหลัก​อยู่​บน​กำแพง​ใน​วัน​ที่​หนาว​เย็น

แต่​เมื่อ​แดด​ส่อง พวก​เขา​ก็​บิน​หนี​ไป

ไม่​มี​ใคร​รู้​ว่า​ไป​ไหน

บรรดา​ผู้​เลี้ยง​ดู​ฝูง​แกะ​ของ​ท่าน​นอน​หลับ

ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​ของ​ท่าน​เอน​กาย​พัก

ประชาชน​ของ​ท่าน​กระจัด​กระจาย​ไป​บน​ภูเขา

โดย​ไม่​มี​ใคร​มา​รวบ​รวม​พวก​เขา​เข้า​ด้วย​กัน​ได้

และ​บาดแผล​ก็​ฉกรรจ์​นัก

ทุก​คน​ที่​ได้ยิน​เรื่อง​ของ​พวก​เจ้า

ก็​ปรบมือ​เมื่อ​เจ้า​ล้ม​ลง

มี​ใคร​บ้าง​ที่​ไม่​รู้​ถึง​ความ​โหดร้าย

ที่​ไม่​มี​วัน​จบ​สิ้น​ของ​พวก​เจ้า